TEKİNCE TANTUNİ

Say­gı­de­ğer Misafirlerim;

Ön­ce­lik­le Te­kin­ce Kebap aile­si­ni ter­cih et­ti­ği­niz için siz­le­re son­suz te­şek­kür­le­ri­mi sunar, 2011 yı­lın­da baş­la­dı­ğı­mız bu onur­lu lez­zet yol­cu­lu­ğu­nun sır­rı­nı, geç­miş­te ya­şa­dı­ğım bir anım­la pay­laş­mak is­te­rim;

YIl 1976 ve mem­le­ke­tim Konya Çel­tik’te henüz ben beş ya­şın­day­ken, rah­met­li ba­ba­an­nem, rah­met­li dedem için hemen hemen her akşam yap­tı­ğı Kuy­mak’tan (te­re­ya­ğı, un ve pey­nir­den ya­pı­lır) yap­mış­tı ve mis gibi kok­mış­tu yine her zaman ki gibi… Tabii dedem o ye­me­ği asla ben­siz ye­mez­di. Çünkü ne kadar çok sev­di­ği­mi bi­lir­di. Gün­ler­den bir gün yine canım Kuy­mak çekti ve koş­tum bu sefer an­ne­me ve dedim ki anne bana ba­ba­an­ne­min yap­tı­ğı gibi Kuy­mak yapar mısın? Tam o sıra annem bu­la­şık yı­kı­yo­du ve takk..! ka­fa­ma bi tabak yedim, git ba­şım­dan bu işi­min ara­sın­da ne Kuy­ma­ğı dese de tabii ki ana yü­re­ği da­ya­na­ma­dı kalk­tı ve yaptı. Ben hem ağ­la­dım hem de yedim Kuy­ma­ğı. Ama bir tu­haf­lık vardı, ba­ba­an­ne­min­ki gibi lez­zet­li de­ğil­di sanki, tam o sıra dön­düm, an­ne­me sor­dum, “neden ba­ba­an­ne­min ki gibi değil?” de­mem­le be­ra­ber ka­fa­ma ta­ba­ğı bir kere daha yedim ve o acıy­la doğru ba­ba­an­ne­me ağ­la­ya­rak git­tim.

Ba­ba­an­nem sordu “noldu oğlum?” Aynen an­lat­tım ve onada sor­dum neden senin ki gibi güzel değil diye. Ve işte ba­ba­an­ne­min ce­va­bı; yav­rum as­lın­da aynı, un aynı, te­re­ya­ğı aynı, pey­nir de aynı. Çünkü hep­si­ni ben ve­ri­yo­rum…

Eee peki neydi eksik olan ?

Ba­ba­an­nem; ba­şı­mı ok­şa­ya­rak, “Bak evlat; Annen özünü kat­ma­mış, ondan tatlı gel­me­miş sana” dedi…

Ve ara­dan yıl­lar geçti ben “özün” sevgi ol­du­ğu­nu, yürek ol­du­ğu­nu ve gönül ol­du­ğu­nu ancak an­la­ya­bil­miş­tim.

Evet sev­gi­li ko­nuk­la­rım ve de­ğer­li dost­la­rım, ben ba­ba­an­ne­min sö­zü­nü din­le­dim ve bu lez­ze­ti­mi­ze sa­de­ce “özümü” kat­tım. Ger­çek­ten de sevgi ile ya­pı­lan her yemek gü­zel­dir.

He­pi­ni­ze emeği geçen tüm ekip ar­ka­daş­la­rım adına son­suz te­şek­kür­le­ri­mi sunar ve Afi­yet­ler di­le­rim…